کارگردان نمایش «پرده‌برداری» در گفتگو با ایلنا:
بازیگرانم با شعار ضدجنگ به جشنواره‌های جهانی می‌روند
نمایش «پرده‌برداری» با نقش آفرینی هنرمندان کم‌توان جسمی - حرکتی درحالی برای اجرا به جشنواره‌های تئاتری آمریکا، بلاروس، اتریش و روسیه دعوت شده که مسئولان سازمان بهزیستی کشور پس از گذشت یک ماه به تماشای این اجرا ننشسته‌اند.
کارگردان نمایش «پرده‌برداری» گفت: تلاش می‌کنم بازیگرانم از حمایت سازمان جهانی یونسکو برخوردار شوند و با حمایت آنها به کشورهای مختلف سفر کنند و اثرگذاری خود در جهان هستی را نشان دهند. اگر موفق شویم این بچه‌ها بیش از پیش به معیاری تبدیل می‌شوند که همه بدانند با امید و اراده قوی می‌توان بر کاستی‌های جسمی غلبه کرد و اثرگذار بود.
به گزارش خبرنگار ایلنا، رحیمی با بیان توضیحاتی درخصوص چگونگی شکل‌گیری اجرا با هنرمندان معلول جسمی – حرکتی اظهار داشت: سیزده سال قبل در کرمانشاه کارگاه بازیگری داشتم که در یک مرکز توانبخشی برگزار می‌شد. ابتدا ارتباط زیادی با بچه‌هایی که در این مرکز حضور داشتند برقرار نکردم اما آرام آرام با آنها دوست شدم و لحظه‌های نابی را تجربه کردم که واقعا در محیط بیرون وجود نداشت.
او افزود: همان دوران نمایش «اینجا فقط آرزو» را کار کردیم که شنو قادری بازیگر نمایش «پرده برداری» از همان دوران تا امروز با من همراه شد؛ تا پنج سال پیش که فکر کردم تئاتر معلولان می‌تواند اثرگذار و جریان ساز باشد.
این کارگردان جوان با تاکید بر اینکه این شیوه اجرا به نقش پذیری افراد در محیط‌های ایزوله مثل آسایشگاه‌ها و مراکز توانبخشی کمک زیادی می‌کند، عنوان کرد: جوامع ایزوله زمانی بروز می‌کند که شما ایفای نقش‌هایی همچون معلم، فروشنده، بازیگر یا کارگردان را از افراد دریغ کنید. مانند وقتی که از فرد کهنسال می‌خواهیم کاری نکند که یکی از عوامل مهم بروز بیماری‌هایی مثل آلزایمر در سنین بالا محسوب می‌شود.
وی با بیان اینکه برای اجرای نمایش «پرده‌برداری» ۸ ماه روزی ۹ ساعت تمرین شده است؛ گفت: به دلیل اینکه بازیگران در درجه نخست درک و شناخت درستی از چیستی و فلسفه کاری که قرار بود انجان دهند نداشتند تمرین‌ها بسیار دشوار بود اما هرچه پیش رفتیم اتفاق‌هایی رخ داد که برای ادامه کار مصمم شدم.
رحیمی همچنین از دعوت گروه برای حضور در چند جشنواره بین‌المللی ازجمله در کشور آمریکا خبر داد و اظهار داشت: ۱۸ ماه است روزی ۸ ساعت مشغول تمرین نمایش «صندلی‌ها» اثر اوژن یونسکو هستیم که به جشنواره‌های «میدتون» آمریکا، «لیورپول» کانادا، «آتوکیای» روسیه، «کوفار» بلاروس و «آبتنا وایست بوهنه» اتریش دعوت شده است.
این کارگردان ضمن گلایه از بی‌توجهی مسئولان به تلاش هنرمندان کم توان جسمی – حرکتی خاطرنشان کرد: جشنواره‌هایی که برای اجرا به آنها دعوت شدیم اصولا ارتباطی به تئاتر معلولان ندارند اما برایشان بسیار جذاب است ببینند چطور می‌شود این بچه‌ها بدون درک فلسفه اجتماعی از متن نویسنده‌ای مانند اوژن یونسکو نمایش اجرا می‌کنند.
وی همچنین به تشکیل کانون تئاتر معلولان و توجه بیشتر به اثرگذاری تئاتر کاربردی اشاره کرد و افزود: روز به روز به تعداد علاقه‌مندان مشارکت در این کانون اضافه می‌شود و علاوه بر کم توانان جسمی حرکتی، نابینایان هم به گروه اضافه شده‌اند. چند ماه می‌شود نمایش‌نامه «آوازه خوان طاس» نوشته اوژن یونسکو را با آنها تمرین می‌کنم. همچنین هفته‌ای دو شب به گرگان می‌روم و با بچه‌های کم توان ذهنی نمایش‌نامه «در انتظار گودو» نوشته ساموئل بکت را تمرین می‌کنم که در میان آنها یک مبتلا به سندرم و تاخیر ذهنی شدید حضور دارند.
رحیمی که به گفته خود برای دریافت سالن اجرا با مشکلات زیادی مواجه بوده ضمن گلایه از کم توجهی مدیران سالن‌های نمایشی این شیوه اجرا را جریان‌ساز توصیف کرد و در توضیح نظر خود گفت: هرچه برای دریافت سالن اجرا به مدیران سالن‌ها رجوع کردم با پاسخ منفی مواجه شدم. یکی از مدیران عنوان کرد چون نمایش ما بازیگر چهره ندارد نمی‌تواند شرایط را فراهم کند. به همین دلیل احساس کردم همین که نمایش ما چهره ندارد و به نوعی ضدجریان علاقه‌مند به چهره‌های مشهور عمل می‌کند اثرگذار است.
وی ادامه داد: تماشاگری که ۴۰ هزار تومان پرداخت می‌کند تا فلان چهره سینمایی را روی صحنه ببیند وقتی با توان بالای ایفای نقش بازیگران نمایش ما مواجه می‌شود از خود می‌پرسد چرا باید چنین رقمی را پرداخت کند و بازی ضعیف ببیند.
این کارگردان جوان تصریح کرد: طی این مدت احساس کردم کمتر گروهی در کشور وجود دارد که به اندازه این بچه‌ها حرفه‌ای رفتار کند؛ چرا؟ به این علت که این بچه‌ها رژیم غذایی و خواب دقیق دارند؛ کدام بازیگران در کشور ما مثل این بچه‌ها رژیم‌های دقیق خواب و تغذیه را رعایت می‌کند؟
کارگردان نمایش «صندلی‌ها» خاطرنشان کرد: یکی دیگر از دلایلی که اعتقاد دارم چنین اجراهایی جریان‌ساز هستند بخاطر نوع مواجه شدن خانواده‌هایی است که فرزندان معلول دارند. این خانواده‌ها معمولا فرزندان خود را به اجتماع نمی‌آورند؛ اما بعد از تماشای چنین نمایش‌هایی متوجه می‌شوند این بچه‌ها از توانایی نقش پذیری زیادی برخوردار هستند و نباید آنها را دست کم گرفت.
رحیمی تزریق روحیه امید به زندگی و نشاط در میان خانواده‌ها را یکی دیگر از کارکردهای این شیوه اجرا دانست و افزود: یکی از دغدغه‌های خانواده‌هایی که چنین فرزندانی دارند این است که با خود فکر می‌کنند اگر روزی نباشند چه به سر فرزندانشان خواهد آمد. اما وقتی توان آنها را روی صحنه تئاتر می‌بینند کمی راحت‌تر کار را دنبال می‌کنند و از سویی متوجه می‌شوند این بچه‌ها قادر هستند از طریق فروش بلیت نمایش هزینه‌های خود را تامین کنند.
او با بیان اینکه گروه برای اجرا به کشورهای مختلف دعوت شده است؛ گفت: نمی‌دانم چرا نمایش ما باید برای تمام کشورها اهمیت داشته باشد اما در ایران مسئولان بی‌توجهی می‌کنند. اگر قصد ما برانگیختن ترحم مردم بود شاید حمایت نشدن حق ما بود اما قصد گروه چیز دیگری است.
وی خاطرنشان کرد: بارها از مسئولان بهزیستی تقاضا کردم بلیت‌های نمایش را خریداری کنند و به خانواده‌های معلولان تحت پوشش بدهند تا به تماشای نمایش ما بنشینند. آنها با این کار از این بچه‌هایی که ماه‌ها زحمت کشیده‌اند و خانواده‌های تحت پوشش حمایت می‌کنند اما متاسفانه تا امروز هرگز چنین اتفاقی نیفتاده و به‌رغم ارسال دعوت‌نامه و تقاضا حتی برای تماشای این نمایش به سالن نیانده‌اند!
رحیمی تاکید کرد: یکی از مسائلی که همواره ذهنم را به خود مشغول می‌کند این است که چرا وقتی افرادی مانند بازیگران نمایش ما توانایی کسب درآمد دارند بهزیستی بجای توانمندسازی همچنان شیوه پرداخت پول مستقیم را در دستور کار قرار می‌دهد.
کارگردان نمایش به برنامه‌هایی برای راه‌اندازی مرکز هنرهای نمایشی کاربردی در شهرداری تهران اشاره کرد و افزود: به این ترتیب می‌توانیم به افراد ایزوله در سطح شهر تهران توجه بیشتری داشته باشیم. به عنوان نمونه چرا افراد مسن باید اینطور تصور کنند که حضور در خانه سالمندان مساوی با پایان زندگی است؟
رحیمی همچنین از برنامه‌های خود برای حضور گسترده‌تر بازیگران این نمایش در عرصه بین‌المللی خبر داد و گفت: ۳۰ شهریور ماه برای اجرا در جشنواره کوفار به کشور بلاروس سفر می‌کنیم و این بچه‌ها روی صحنه تی‌شرت‌هایی با شعار «جهان بدون جنگ» به تن می‌کنند. تلاش می‌کنم بازیگرانم از حمایت سازمان جهانی یونسکو برخوردار شوند و با حمایت آنها به کشورهای مختلف سفر کنند و اثرگذاری خود در جهان هستی را نشان دهند. اگر موفق شویم این بچه‌ها بیش از پیش به معیاری تبدیل می‌شوند که همه بدانند با امید و اراده قوی می‌توان بر کاستی‌های جسمی غلبه کرد و اثرگذار بود.
وی در انتها از کمک خبرنگاران در این مسیر قدردانی کرد و اظهار داشت: به این وسیله از تمامی خبرنگارانی که در مدت اجرا فعالیت بچه‌ها را پوشش دادند سپاسگذارم. حضور بی‌دریغ خبرنگاران کنار گروه را پررنگ دیدیم و همه بدون چشم داشت و بسیار مهربانانه ما را همراهی کردند.
نمایش «پرده برداری» نوشته روسودی سان سکندو با ترجمه پرویز تائیدی و کارگردانی حسین رحیمی اجرای خود را از سوم شهریور ماه در تماشاخانه استاد مشایخی(تئاتر مان) آغاز کرده و هر روز ساعت ۱۸:۱۵ به مدت ۳۰ دقیقه در این سالن روی صحنه می‌رود.
این نمایش که کاری از گروه تئاتر «پاپیون» است پیش از این در جشنواره هایفست ارمنستان روی صحنه رفته و جزو آثار برگزیده این جشنواره انتخاب شده است.
