خاطرات پرویز اسماعیلی از مرحوم حسین قندی

به گزارش ایلنا، متن یادداشت پرویز اسماعیلی به این شرح است:

اواخر دهه هفتاد توفیق داشتم تا از جمله در شورای سردبیری روزنامه انتخاب کنار بزرگانی چون مرحوم دکتر حسین قندی، استاد فریدون صدیقی، دکتر مجید رضائیان بنشینم، بیاموزم و مشق روزنامه نگاری کنم. دکتر سید طه هاشمی مدیر مسوول و حجت الاسلام محمد مهدی فقیهی سردبیر نیز به فراخور بحث در شورای تیتر حضور می یافتند.

جلسه که آغاز می شد، دکتر قندی سراغ «زیر سیگاری خانواده» را می گرفت و جمع، با لبخند و شادابی حضور او به طرح تیترهای پیشنهادی گروهها و ترکیب نیم تای اول می پرداخت. «انتخاب» اگر بدقت تحلیل محتوی شود، در آن دوران اگر چه تیراژ بالایی نداشت، اما ضریب نفوذ درخوری یافته بود. سعی می کرد روزنامه نخبگان و تصمیم سازان باشد. کنش بود و واکنش می آفرید. ستون‌های ابتکاری و صفحات، مثل صفحه 5 که گفت‌وگو بود به تنهایی مخاطب ساز بودند. حضور تعدادی از بهترین روزنامه نگاران در تحریریه و آن شورای سردبیری (البته منهای من)، همین اقتضا را هم داشت.

یادم نمی رود. عصر 20 شهریور 1380 به اتفاق همان جمع ارزشمند، شورای تیتر تشکیل شده بود. مسوول مونیتورینگ روزنامه شتابان و برانگیخته به اتاق شورا آمد. گفت «سی ان ان دارد صحنه های عجیبی نشان می دهد. هواپیماهای مسافربری یکی یکی به برج های دو قلوی تجارت جهانی می خورند و...»

همگی به اتاق مونیتورینگ رفتیم. صحنه ها شوکه کننده و انقدر عظیم بود که یکی از جمع گفت: «کار هالیوود است!» حتی بحث شد که ممکن است روی خط سی ان ان آمده باشند و این صحنه های ساختگی را برای ایجاد رعب در افکار عمومی آمریکا پخش کرده باشند. تروریسم رسانه ای منظور بود. چند دقیقه ای گذشت. سایر شبکه های ماهواره ای هم در خبر فوری همین صحنه ها را رله می کردند و ...

رویداد بزرگ بود. «زیر سیگاری خانواده» بلا استفاده ماند. روزنامه باید زودتر بسته می شد. آن موقع کیفیت و سرعت انتقال عکس مثل امروز البته نبود. عمدتا تصاویر از شبکه های ماهواره ای «کپچر» می شد. شورای تیتر به این تیتر رسید «نیویورک جهنم شد». اینگونه خاطرم هست که دکتر حسین قندی «فکت شیت» (!) تیتر ها را که قرار بود به صفحه بندی برود، گرفت. نیویورک را خط کشید و نهایتا صفحه با این تیتر بسته شد: «آمریکا جهنم شد».

عظمت آن حادثه، تاثیرش در سیر تحولات بین المللی و بازگشت نتایجش به ایالات متحده، چنین اهمیتی هم داشت.

دکتر حسین قندی طی چند دهه همراه با تدریس، با صمیمیت و طراوت کنار شاگردان خود در تحریریه مطبوعات مختلف نشست و درس آموزه‌های علمی و تجربی‌اش از سپهر روزنامه‌نگاری و خاطره روزنامه‌نگاران سرزمین‌مان محو نخواهد شد.

لبخند آخر را به زندگی زد، اما لبخند معلم امتداد دارد. او با خاطره ها، منش انسانی و آثارش همچنان زنده است. افزون بر اساتید عزیز روزنامه نگاری که قدردان حضور و آرزومند سلامتی شان هستیم؛ شاگردان و حتی مخاطبانش امتداد قندی خواهند شد.

مهمترین میراث استاد، فراتر از تیتر و تکنیک های خبری و امثال آن؛ لبخند و مهربانی است. اینها نمی میرند. و اگر قرار باشد من برای قندی تیتر بزنم، انتخابم این است:

لبخند ... تیتر تو می ماند