حسین مسافر آستانه:
جامعه تئاتری نباید منتظر دولت باشد
آیین‌نامه جامعه‌ی تئاتری توسط مدیران تدوین نخواهد شد بلكه تئاتری‌ها خود آن را تدوین می‌كنند، تفاوتی هم نمی‌کند زمان زیادی از مدیریت‌ها باقی باشد یا کم، مدیریت‌ها تغییر می‌کنند و آنچه ماندنی است؛ جامعه تئاتری و دانشگاهی است.
ایلنا: نشست آسیب‌شناسی جشنواره تئاتر منطقه‌ای و استانی درحالی برگزار شد که طبق روالی تکراری، افراد متخصص و پیشکسوت در طول جلسه مشکلات تئاتر کشور را در حضور مدیران بازگو کردند، اما اینکه چه زمانی قرار است برنامه‌ای مدون برای برطرف شدن مسائل تئاتر داشته باشیم، مشخص نیست.
حسین مسافر آستانه(مدیرکل سابق مرکز هنرهای نمایشی) در گفتگو با خبرنگار ایلنا، ضمن تخصصی و مفید دانستن بحث‌هایی كه در جلسه آسیب‌شناسی تئاتر منطقه‌ای عنوان شد، گفت: افرادی كه در جلسه سخنرانی كردند بر اساس سال‌ها تجربه كاری به نكاتی اشاره كردند كه به نظر من مسائل جاری تئاتر كشور است. اگر خروجی این جلسه و راهكارهایی كه دوستان ارائه كردند به شكل یك آیین‌نامه جمع‌بندی و تدوین شود كه دستور‌العملی را برای تئاتر در آینده تشكیل بدهد؛ به نظرم بسیار راهگشا خواهد بود.
وی همچنین با اشاره به بخشی از صحبت‌های حمید شاه‌آبادی كه تاكید داشت تئاتر باید جایگاه اجتماعی خود را تعریف كند، ادامه داد: با توجه به همه معضلاتی كه جامعه تئاتر با آن دست به گریبان است چه مدیریتی، چه در بحث امكانات، اگر چنین آیین‌نامه‌ای تدوین شود باعث به وجود آمدن پیوندی میان جامعه و هنر تئاتر خواهد شد كه خود به خود به حل معظلات كمك می‌كند.
آستانه همچنین ضمن اشاره به این مطلب که تئاتر سال‌های سال است به عنوان یك مقوله فرهنگی بسیار ارزشمند اما درخود تنیده به كار ادامه داده است، اظهار داشت: تا به امروز نیاز به تئاتر آنچنان که می‌بایست در جامعه تبیین نشده است. اگر نیاز به تئاتر در جامعه برای تک تک شهروندان تعریف شود، قطعا بسیاری از مشکلات این هنر مرتفع خواهد شد و می‌تواند به عنوان یک جریان مستمر ارتباط با جامعه را بی‌دغدغه مانند گذشته ادامه دهد.
این كارشناس در پاسخ به سوالی مبنی‌بر اینکه با توجه ماه‌های پایانی عمر دولت چطور می‌توان به آیین‌نامه‌ای اجرایی رسید که با تغییرات کلان در کشور به دست فراموشی سپرده نشود، بیان کرد: به نظر من جامعه متخصص تئاتر باید متولی تدوین این آیین‌نامه باشد، چون این آیین‌نامه توسط مدیریت‌ها تدوین نخواهد شد. تفاوتی هم نمی‌کند زیاد از زمان مدیریت آن‌ها باقی باشد یا کم، چون به هرحال مدیریت‌ها تغییر می‌کنند و آنچه ماندگار است خود جامعه تئاتری و دانشگاهی هستند که باید با انجام پژوهش‌های لازم به تدوین چنین آیین‌نامه‌ای دست پیدا کنند تا برای همه مدیران با تمام تغییراتی که ممکن است به وجود بیاید لازم الاجرا باشد.
وی افزود: تاکید می‌کنم آنچه تئاتر را نجات می‌دهد پیوند با جامعه به معنای واقعی کلمه یعنی همه خانواده‌های شهری و روستایی است که در این صورت هر مدیری سرکار بیاید ناچار خواهد بود این آیین‌نامه علمی و پایه‌ای را رعایت یا حداقل به اجرای آن کمک کند. اما به دلیل اینکه چنین چیزی تا به امروز وجود نداشته مدیریت‌ها عموما سعی کردند طبق سلایق شخصی خود تئاتر را رهبری کنند.
مدیرکل اسبق مرکز هنرهای نمایشی همچنین در پاسخ به این سوال که چرا چنین آیین‌نامه‌ای پس از گذشت سه‌دهه از انقلاب تا به امروز تدوین نشده است، گفت: یکی از دلایل آن عدم پیوند گسترده با جامعه و فعالیت درونی تئاتر تا به امروز بوده، البته نمی‌خواهم منکر رشد این هنر طی چند دهه گذشته تا امروز بشوم اما به هرحال همین پیوند میان جامعه هنری هم ضعیف است. طبیعی است در چنین شرایطی جامعه هنری با نظرات متضاد و اندیشه‌های متفاوتی روبرو باشد که در نهایت موجب دست یافتن به خروجی یکدستی نشود و همواره نظرهای یکدیگر را دفع کرده و موجب ایجاد تنش و عدم وحدت در جامعه هنری شده است.
