دیدار با شاعری که با مرگ کنار آمد / «پسر ترزای» افغانی، فرزندخوانده‌ی هادی خوانساری شد

در‌پی اتفاقی تازه در این چند سال اخیر و حمله‌ی گروه ناشناس به هادی خوانساری(شاعر و فعال بین‌المللی صلح) که منجر به جراحت سنگین و آسیب به ریه و قلب این شاعر شد و پس از نزدیک به بیست روز که در دو بیمارستان در هاله‌ای از سکوت خبری سپری کرد؛ برخی شاعران و دوست‌داران آثارش در دفتر انتشاراتی‌اش به دیدارش رفتند.

به گزارش خبرنگار ایلنا؛ در این برنامه؛ مباحثی چون جای خالی حمایت و نقش صنف مطرح شد؛ آنهم در شرایطی که سفیر کوبا، سازمان بین‌المللی صلح ایکاپ، خانه ادبیات افغانستان و… پیام‌های مختلفی برای او فرستاده بودند اما از مسئولان فرهنگی کشورمان خبری نشد.

هادی خوانساری؛ تئوریسین غزل پیشرو، طراح پرچم جهانی شاعران صلح و مولف بیش از ده عنوان کتاب، شاعر و سخنران مدعو در چند فستیوال جهانی بوده است.

او در این ملاقات ضمن بیان این مطلب که نمی‌خواهم از ظلم یا سیاهی و ناآگاهی و زشتی و مرگ حرف بزنم و می‌خواهم از زیبایی، شرافت، انسانیت و چراغ و روشنی صحبت کنم، گفت: زشتی به اندازه‌ی کافی موجود است و بی‌شک زیبایی ترجمه‌پذیرترین شعر جهان.

در ادامه، صحبت از نوجوانی افغانی به میان آمد که فداکاری‌های شایان او، تجلیل شد. خوانساری درباره این نوجوان چهارده ساله گفت: ایامی که در بیمارستان شلوغ دولتی شهید مدنی کرج تحت عمل جراحی ریه قرار گرفته بودم، یک نوجوان افغانب که کارگر ساختمانی است، برای مراقبت از پسرعمویش که از طبقه‌ی ششم ساختمان به پایین پرتاب شده بود و معجزه‌ نجاتش داده بود، در اتاق شش تخته‌ی ما به مدت ده روز بود و یک هفته را اصلا نخوابید. او با لبخند و دقت بی‌نظیری تمام بیماران را در این مدت پرستاری می‌کرد.

وی ادامه داد: او با مهربانی غذا به دهان بیماران می‌‌گذاشت، ماساژشان می‌داد و حتی در مسائل بهداشتی کمک‌شان می‌کرد. آن‌قدر بی‌دریغ و با شوق که بعضی بیماران گمان می‌کرده‌اند که مستخدم شخصی‌شان است و طلب‌کارانه با او برخورد می‌‌کرده‌اند.

در ادامه هادی خوانساری اشاره کرد: علیرضا به‌طور ناخودآگاه خود را در یک مبارزه‌ی انسان‌دوستانه می‌دید و به مدت یک هفته اصلا نخوابیده و همه‌ی بیماران و کارکنان بیمارستان را تحت تاثیر قرار داده بود و انسانیت و مهربانی را به حد اعلا رسانده بود. جایی که بدون هیچ چشم‌داشتی این کار را می‌کرد و از همه‌ی نداشته‌هایش می‌بخشید و این بخشش واقعی است.

رئیس مجمع انجمن‌های دوستی ایران و قاره‌ی آمریکا، لوح صلح و دوستی این انجمن را به آن مرد جوان به نام علی‌رضا علی‌زاده از یکی از روستاهای افغانستان اهدا کرد که در این لوح علی‌رضای نوجوان «پسر ترزا» خطاب شده بود و هادی خوانساری او را فرزند خوانده‌ی معنوی خود اعلام کرد که حضار ایستاده یک دقیقه این پسر نوجوان و او را تشویق کردند و با ایشان عکس یادگاری گرفتند.

جالب توجه است که علی‌رضا ملقب به «پسر ترزا» با دمپایی در برنامه حاضر شده بود و هیچ‌کدام از هم‌وطنانش حاضر به همراهی با او نشده بودند. او از کودکی پدرش را از دست داده است و در خانواده‌ی بیست نفره‌ی عمویش بزرگ شده و دو سالی است که از دوازده سالگی برای کارگری به ایران آمده. علی‌رضا با پول کارکرد خودش در افغانستان سه کلاس درس خوانده و قرار است از همین روزها به تحصیلش ادامه بدهد و به کلاس موسیقی برود.

در این برنامه هنرمندان و شاعرانی چون علی عبداللهی، امین آبان، محمد آشور، محمدرضا رستم‌بگلو، مجید تیموری، لیدا تبیانی ناصر ندیمی، استاد مصطفی مبینی، رضا عزیزی، دکتر مرجان تاجی، علی‌رضا عباسی، شیما شهسواران احمدی، حسین جنت مکان، فیروزه محمدزاده، آرزو رضایی، نیلوفر صانعی، صدف درخشان، مجید باریکانی، محسن مرادی، حمید چشم‌آور، محمدعلی نوری، رهام دارابی، لاله گائینی و… حضور داشتند.

در این مراسم؛ از دو تابلو نقاشی پرتره هادی خوانساری که توسط استاد امیرمحمد قاسمی‌زاده(تکنیک کنته) و کاملیا دلجو(تکنیک رنگ روغن) اهدا شده بود، پرده‌برداری شد.