سیانان گزارش می‌دهد؛
از چهره خندان مهمانان آمریکایی تا میخ بر تابوت گفت‌وگوهای صلح
دلیل آن‌که رؤسای جمهوری پیشین آمریکا به‌خوبی می‌دانستند که قانون انتقال سفارت آمریکا به بیت‌المقدس زهری در ساختار سیاسی آمریکا است و به اعتبار این کشور ضربه خواهد زد.
به گزارش ایلنا به نقل از سیانان، گشایش سفارت ایالات متحده در بیت‌المقدس عملی است برآمده از بی‌ملاحظگی، خطرناک، فاقد مآل‌اندیشی و بی‌رحمانه نسبت به فلسطینیان. چهره خندان مهمانان اسرائیلی و آمریکایی این مراسم در روز گذشته -دوشنبه- که همزمان با تظاهرات خونین در نوار غزه برگزار شد و در پی آن ده‌ها فلسطینی جان خود را از دست دادند، نشان می‌دهد که دولت آمریکا تا چه اندازه با واقعیت فاصله دارد.
همچنین دعوت از دو کشیش که به‌خاطر اظهارنظرهای متعصبانه‌شان نسبت به اسلام مشهوذ هستند، گواه دیگری است از بی‌فکری دولت آمریکا.
با این‌که همه از شنیدن این تحلیل که «این اقدام به‌معنی پایان یافتن فرآیند صلح است» خسته شده‌ایم، شکی نیست که تصمیم «دونالد ترامپ»، رئیس‌جمهوری آمریکا، میخی است بر تابوت هرگونه مذاکره برای حل‌وفصل این بحران. پیش از هر چیز، خبری از صلح نیست. در عوض، اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها منتظر مشاوران دونالد ترامپ بودند تا با دوز و کلک داستانی برای «قرارداد قرن» دست‌وپا کنند؛ در واقع، تا این‌که خود ترامپ در ماه دسامبر از تصمیمش برای انتقال پرده برداشت. از آن زمان وضعیت بدتر هم شده است.
از آغاز «فرآیند صلح» مدرن، دو عامل اساسی بوده که این گفت‌وگوها را به محاق می‌برد: عدم تقارن قدرت در طرف اسرائیلی و تبعیض آمریکا در حمایت از رژیم صهیونیستی. اقدام اخیر ترامپ بر هر دو این معایب صحه گذاشته است. او با این کار به تندروترین و ناسازترین عناصر در اسرائیل پروبال داد و به آن دسته رهبران فلسطینی و عرب که به مقام‌های آمریکایی اعتماد کردند لطمه زد و تضعیف‌شان کرد. از آن‌جایی که ایالات متحده حتی تلاش نمی‌کند نقش یک میانجی صادق را هم بازی کند، درخواست کاخ سفید از طرفین برای تمرکز بر صلح چیزی جز لفاظی به‌نظر نمی‌رسد.
باید در یاد داشت که در زمان تصویب قانون ایجاد سفارت آمریکا در بیت‌المقدس در سال ۱۹۹۵، نویسندگان جمهوری‌‌خواه آن قانون که با حزب محافظه‌کار لیکود همکاری می‌کردند، این مصوبه را سمی برای معاهده صلح اسلو می‌دانستند که در آن زمان هنوز تا حد کمی اجرایی بود. این قانون سیلی‌ای از جانب حزب‌جمهوری‌خواه/لیکوید به صورت «اسحاق رابین»، پنجمین نخست‌وزیر اسرائیل، و «بیل کلینتون»، رئیس‌جمهوری پیشین آمریکا بود.
دلیل آن‌که رؤسای جمهوری پیشین آمریکا -از جمله «بیل کلیننتون»، «جورج بوش»، و «باراک اوباما»- از مقررات منع استفاده از قانون برای تحمیل اجرای آن استفاده کرده‌اند این بود که از ورود چنین زهری به ساختار سیاسی آمریکا و ضربه دیدن اعتبار آشتی‌گرانه این کشور اجتناب کنند. این زهر اما حالا وارد پیکره نظام این کشور شده است.
نویسندگان این قانون، چه در اسرائیل و چه در آمریکا، یک چیز را خوب می‌دانستند و آن این‌که نباید با بیت‌المقدس شوخی کرد. این شهر برای هر سه دین ابراهیمی مقدس است. به همین خاطر، معمارانی که در سازمان ملل وظیفه تقسیم منطقه را میان طرفین فلسطینی و اسرائیلی برعهده داشتند، آن را به‌عنوان یک منطقه بین‌المللی از معادلات‌شان کنار گذاشتند. زمانی که اسرائیل در سال ۱۹۴۸ وارد بخش غربی شهر شد و کمی بعد بیت‌المقدس را به‌عنوان پایتخت خود اعلام کرد، جامعه جهانی وقعی به این تصمیم نگذاشت. زمانی که اسرائیل بخش‌های مهم سرزمین فلسطین را در سال ۱۹۶۷ اشغال کرد و سراسر بیت‌المقدس غربی و شرقی را «بیت‌المقدس بزرگ» نامید و آن را «پایتخت ابدی و ازلی» خود خواند، بار دیگر جامعه جهانی از این تصمیم حمایت نکرد. با این وجود، تصمیم ترامپ به معنای مهر تایید آمریکا بر تاریخ تصمیم‌های یک‌جانبه اسرائیل است که در تضاد با راه‌حل‌های سازمان ملل و دیگر کشورهای جهان قرار می‌گیرد.
