برگزاری «انتخاب آثار بر‌تر ادبیات نمایشی» پروژهٔ ملی است

ایلنا: یدالله آقا عباسی، مدرس و پژوهشگر دانشگاه معتقد است؛ باید امکانات مورد نیاز برای برگزاری هرچه بهتر مسابقه سالانه انتخاب آثار برتر ادبیات نمایشی در اختیار برگزار کنندگان قرار بگیرد تا شاهد تاثیر هرچه بیشتر این رویداد در سطح کشور باشیم.

به گزارش ایلنا، یدالله آقا عباسی، نمایش‌نامه نویس، پژوهشگر و استاد دانشگاه، در خصوص برگزاری مسابقه انتخاب آثار بر‌تر ادبیات نمایشی ایران گفت: برگزرای این مسابقه یک پروژهٔ ملی است و مجموعه‌ای از آدم‌ها و امکانات در سطح ملی باید به این جریان گسیل شود. در اولین دورهٔ برگزاری آن، حتی الامکان این کار شد. اما هر چه حمایت‌های کمتری صورت گرفت، کار نیز محدود‌تر شد. رویدادهای فرهنگی، متعدد هستند و هر یک در دیگری گم می‌شوند. برای رونق بخشی، صرف برگزاری مراسم و اهدای جایزه کافی نیست.

این استاد دانشگاه ضمن بیان این مطلب در گفت‌و‌گو با ستاد خبری هفتمین دورهٔ انتخاب آثار بر‌تر ادبیات نمایشی ایران گفت: برگزاری انتخاب آثار بر‌تر ادبیات نمایشی ایران کار دشواری است. هم عشق، هم امکانات و هم آدم‌های دلسوز می‌خواهد. من در شورای سیاست گذاری اینجایزه بودم و عشق و دلسوزی را می‌دیدم. این مسابقه، کاری تخصصی است و نباید به هیچ غرضی گرفتار شود. همه باید دست به دست هم دهند تا به بهترین شکل برگزار شود.

آقاعباسی در ادامه تأکید کرد: من تقدیر می‌کنم از برگزار کنندگان انتخاب آثار بر‌تر ادبیات نمایشی ایران، اما دیگران هم وظایفی دارند. آثار برگزیدهٔ این رویداد ملی نمایش نامه نویسی، باید معرفی، تهیه و تولید و اجرا شوند. در شورای سیاست گذاری آن، دوستان من برنامه‌های زیادی داشتند. از بورس تحصیلی و فرصت مطالعاتی و کارگاه گرفته تا اجرای آثار، اما امروز برگزار کنندگان آن فقط توانستند این شعله را روشن نگه دارند.

وی هم چنین برای برگزرای انتخاب آثار بر‌تر ادبیات نمایشی ایران برای دورهٔ آینده آن پیشنهاد داد و در این باره گفت: پیشنهاد من برای برگزاری این مسابقه در دورهٔ آینده، این است که واقعاً شکل یک رویداد ملی را پیدا کند. دولت در تأثیر گذاری، تبلیغات و جریان سازی آن مشارکت جدی کند. جامعهٔ فرهنگی و تئاتری نیز باید بیش از پش به آن بها بدهند.

این نمایش نامه نویس هم چنین گفت: کار مهم برگزاری انتخاب آثار بر‌تر ادبیات نمایشی ایران، جلوگیری از مرگ آثار بالقوهٔ ادبیات نمایشی است. زمانی همایون صنعتی که ناشر بزرگی بود، برای من تعریف می‌کرد که برای گذراندن دورهٔ نشر نزد یکی از ناشران بزرگ انگلیسی رفته بود. او می‌گفت مدیر انتشارات به من گفت امروز با هم به یکی از دبیرستان‌ها می‌رویم. رفتیم و ته کلاس نشستیم. زنگ انشا بود و بچه‌ها انشاهای خود را می‌خواندند و او یادداشت بر می‌داشت. وقتی بیرون آمدیم، گفت من نویسندگان بالقوی آینده را این طور شناسایی می‌کنم.

آقاعباسی با شاره به اینکه کار ما دادن یک لوح تقدیر و احتمالاً چند صد هزار تومان پول و‌‌ رها کردن نمایش نامه نویس نیست بیان کرد: اهدای جایزه و لوح تقدیر به برگزیدگان خوب است، اما کافی نیست. برای استعدادهای نو حتماً باید کارگاه نمایش نامه نویسی برپاکرد. همهٔ آثار برگزیدهٔ این مسابقهٔ را – از ابتدا تا اکنون - اگر اجرا نشده‌اند، باید اجرا کرد. باید برای آن‌ها کارگردان و تهیه کننده پیدا کرد. دولت در اینجا نقش دارد. اگر این نمایش نامه، اثر برگزیدهٔ این چند سال است، باید ازآزمون اجرا نیز به در آید و دیده شود. حتا اگر آن اثرچاپ شده، دبیرخانه باید مجدداً آن را در مجموعه‌ای چاپ کند و همزمان با اجرا پخش کند.

این استاد دانشگاه در بخشی دیگر از این گفت‌و‌گو اضافه کرد: مجموعهٔ این آثار و این افراد نیروهای بالقوهٔ ما هستند. باید آن‌ها را در باشگاهی متمرکز کرد و آن‌ها را وادار به کار کرد. نوشتن نمایش نامه، کار دشواری است و تمرین مداوم می‌خواهد. نمایش نامه حتا اگر چاپ شده باشد هم نیازمند کار دوباره است. آقای رادی از این نظر نمونهٔ مومنی بود که آثار چاپ شده‌اش را هم هراز گاهی نو می‌کرد. نگفتم نمایش نامه موجود زنده است؟ این موجود زنده همیشه نیازمند مراقبت، نوشیدن و البته اجراست. در این صورت است که نمایش نامه نویسی اهمیت پیدا می‌کند، ترجمهٔ نمایش نامه قدر می‌بیند و هر کسی به خود اجازه نمی‌دهد به آن ناسپاسی کند. این کاری است که باید برای آن برنامه ریزی کرد. نگران نوع نوشته و ضرورت کار هم نباید بود. نمایش نامه نویس هنرمند، خود می‌داند که چگونه نقش خود را در جامعه پیدا کند و چگونه خود را از صف شبه هنرمندان جدا کند.

آقاعباسی در پایان یادآور شد: انتخاب آثار بر‌تر ادبیات نمایشی ایران آن قدر ارزش دارد که در صدر رویدادهای تئاتری قرار گیرد. این رویداد، حوزهٔ وسیعی دارد. از ناشران نمایش نامه گرفته تا ویراستاران، منتقدان، مترجمان و نویسندگان را در بر می‌گیرد. می‌تواند به اجرا‌ها، جشنواره‌ها و ادبیات نمایشی و حتا ادبیات ما جلوهٔ مناسب تری بدهد. کارگردان‌ها و بازیگران با نمایش نامه‌های قوی، جای کار بهتری دارند. بهتر می‌توانند شخصیت‌های پرداخته شده را به اجرا در آورند. همیشه انتخاب متن خوب، نیمی از کار اجراست. همه از کمبود متن مناسب می‌نالند. به‌‌ همان دلایلی که گفتم، انبوه متن‌های عقیم و سقط شده روی دست جشنواره‌ها می‌ماند و انبوهی از استعدادهای نشکفته در قربانگاه جشنواره‌های مسابقه‌ای می‌پژمرند. برگزاری انتخاب آثار بر‌تر ادبیات نمایشی ایران نه کاری تفننی، زینتی، برنامه‌ای، آماری، تبلیغی که کاری از سر وظیفه و مستلزم فداکاری و از خود گذشتگی است.