سرنوشت محتوم؛ مرگ خورشید و بلعیده شدن منظومه شمسی

این نقاشی وحشتناک، سرنوشت محتمل منظومه شمسی را به تصویر می‌کشد.

اما جای نگرانی نیست، زیرا این اتفاق تا ۵ میلیارد سال دیگر رخ نخواهد داد.

در حال حاضر، خورشید از طریق همجوشی هسته‌ای هیدروژن را به هلیوم تبدیل می‌کند و نیروی گرانش آن، هشت سیاره و دیگر اجرام منظومه شمسی را در مدار خود نگه می‌دارد.

اما این تعادل پایدار نخواهد بود.

در حدود ۵ تا ۵.۵ میلیارد سال دیگر، هیدروژن خورشید تمام شده و هسته آن شروع به فروپاشی می‌کند.

لایه‌های بیرونی به سمت داخل فرو می‌ریزند و فشار و گرمای شدیدی ایجاد می‌شود.

در این شرایط، اتم‌های هلیوم با هم ادغام شده و کربن را تشکیل می‌دهند.

انرژی حاصل از این فرآیند، ستاره را به شدت منبسط می‌کند و اندازه آن چندین برابر می‌شود.

این انبساط، نابودی منظومه شمسی را رقم خواهد زد.

قطر خورشید که در حال حاضر ۱.۴ میلیون کیلومتر است، به ۳۰۰ میلیون کیلومتر افزایش خواهد یافت.

عطارد و زهره اولین قربانیان این انبساط خواهند بود و به درون خورشید کشیده شده و نابود می‌شوند.

سرنوشت زمین هنوز مشخص نیست.

ممکن است خورشید زمین را به طور کامل ببلعد و یا آن را به یک توپ سنگی و سوخته تبدیل کند.

در بهترین حالت، زمین از بلعیده شدن جان سالم به در می‌برد، اما تمام حیات روی آن از بین خواهد رفت.

سیارات بیرونی مانند مریخ، مشتری و زحل، در معرض گرمای شدید قرار گرفته و جو خود را از دست خواهند داد، اما به طور کامل نابود نخواهند شد.

سیارک‌ها، کمربند کویپر و ابر اورت درونی، یخ خود را از دست داده و فقط هسته‌های سنگی و معدنی آنها باقی می‌ماند.

پس از این مرحله، خورشید به یک سحابی سیاره‌ای با یک کوتوله سفید در مرکز تبدیل می‌شود.

هسته خورشید منقبض شده و لایه‌های بیرونی خود را می‌ریزد.

سحابی سیاره‌ای که خورشید ایجاد می‌کند، به طور کامل ناپدید می‌شود و تنها کوتوله سفید و سیارات و برخی سیارک‌ها باقی می‌مانند.

ممکن است زحل در این شرایط در یک منطقه قابل سکونت جدید قرار بگیرد، اما زندگی در آن غیرممکن خواهد بود.

مرگ خورشید، طلوعی غم‌انگیز برای منظومه شمسی خواهد بود.