کشف سیاه‌چاله‌ای عظیم در کهکشان راه شیری/عکس

تیمی از ستاره شناسان دانشگاه «کیو» (Keio University) در کشور ژاپن موفق به کشف سیاه‌چاله‌ای شده‌اند که به نظر می‌رسد بزرگترین سیاه‌چاله میانی در کهکشان راه شیری محسوب می‌شود.

تخمین زده می‌شود این سیاه‌چاله 100 هزار بار از خورشید بزرگتر بوده و در مرکز کهکشان واقع شده است.

در این پژوهش به بررسی مولکول‌های ابرهای گاز که در حدود 200 سال نوری با مرکز راه شیری فاصله دارند، پرداخته شده است.

پژوهشگران در این تحقیقات موفق به شناسایی چگونگی حرکت گازها که به صورت استوار و یکپارچه و به شکل جسمی فشرده در مرکز هستند شده و این پدیده CO–0.40–0.22 نامگذاری شده است.

پژوهشگران همچنین اعلام کردند که چگونه خروج مایعات از ابرهای گازی منجر به شکل گیری مشابه هسته کهکشان راه شیری می‌شود، جایی که امروزه این سیاه‌چاله بزرگ در ان قرار داشته و 500 بار تاریک‌تر از حالت اولیه خود است.

علاوه بر این یک تفاوت ابعاد بسیار بزرگ نیز بین سیاهچاله جدید و سیاه‌چاله قدیمی و بزرگ راه شیری دیده شده و به گفته دانشمندان سیاه‌چاله غول پیکر راه شیری که با نام Sagittarius A* شناخته می شود دارای جرمی برابر با 4 میلیون بار بزرگتر از خورشید است.

دکتر توموهارو اوکا، سرپرست تیم تحقیقاتی فوق، در این رابطه اعلام کرد: «این نخستین نمونه از سیاه‌چاله‌های کشف شده در ابعاد متوسط که با نام (IMBH) می‌شوند، در کهکشان راه شیری به شمار می‌رود. این موضوع از سناریوی ادغام و تشکیل یا تکامل سیاه‌چاله‌های فوق بزرگ در مراکز کهکشانی پشتیبانی می‌کند.»

پیش از شروع تحقیقات فوق، اعضای این تیم پژوهشی حدس می‌زدند که در بین این ابرهای فضائی یک سیاه‌چاله متوسط قرار داشته باشد اما این برای نخستین بار است که ستاره شناسان موفق به شناسایی یک منبع رادیویی شبه نقطه‌ای در این محل شده‌اند. این کشف با کمک تلسکوپ بسیار بزرگ اتاکاما ممکن شد که آنتن آن بسیار حساس بوده و برای دریافت و شناسائی مونواکسید کربن بین ستاره‌ای بسیار سرد، مناسب است.

پس از دریافت اطلاعات مربوط به این ابرهای گازی در مرکز راه شیری، دانشمندان اقدام به شبیه سازی و مقایسه آن با تعداد زیادی از موارد مشابه کرده و همگی پذیرفتند که در این توده گازی یک سیاه‌چاله مخفی شده است. اعضای این تیم پژوهشی همچنین اعتقاد دارند که CO–0.40–0.22* یکی از کاندیداهای اصلی سیاه‌چاله‌های متوسط محسوب می‌شود.

اگرچه همواره شناسایی سیاه‌چاله‌ها برای ستاره شناسان بسیار هیجان انگیز محسوب می‌شود اما این مورد خاص به دلیل مشخص کردن چگونگی شکل گیری ابرسیاه‌چاله‌ها دارای اهمیت است.

سیاه‌چاله‌ها معمولا در انفجار ابرنواخترها شکل می‌گیرد، اما اندازه آنها با ستاره‌ای که از آن نشات گرفته‌اند مرتبط است بنابراین چگونه می‌تواند سیاه‌چاله‌ای وجود داشته باشد که میلیون‌ها و چه بسا میلیاردها، بار از جرم خورشید بزرگتر باشد؟

یک نظریه در این رابطه اعلام می‌کند که در اوایل تشکیل شدن جهان هستی بسیاری از این سیاه‌چاله‌ها شکل گرفته‌اند زیرا در آن زمان ستاره‌ها بسیار بزرگتر بوده و بسیار سریع‌تر می‌سوختند. این سیاه‌چاله‌ها در ادامه با یکدیگر ادغام شده و بزرگتر و بزرگتر شده‌اند و در نتیجه امروزه شاهد وجود ابر سیاه‌چاله‌ها هستیم.

پژوهگشران قصد دارند مطالعات فوق را برای دست کم یک دهه ادامه داده و دریابند که چگونه این سیاه‌چاله‌ها در داخل کهکشان حرکت کرده و آیا امکان ادغام این سیاه‌چاله با Sagittarius A* وجود دارد یا نه؟

شرح کامل این پژوهش و یافته‌های به دست آمده از آن در آخرین شماره مجله تخصصی ستاره شناسی Nature Astronomy منتشر شده و در اختیار پژوهشگران قرار دارد.