«گفت‌وگو با برگمان» منتشر شد
نشر «شورآفرین» در ادامه‌ی انتشار مجموعه‌ی گفت‌وگو با کارگردانان جهان، «گفت‌وگو با برگمان» را با ترجمه‌ی آرمان صالحی منتشر کرد.
به گزارش ایلنا؛ از مجموعه‌ی گفت‌وگو با کارگردانان جهان، تاکنون گفت‌گو با تروفو، گفت‌وگو تارکوفسکی، گفت‌وگو با آنجلوپولوس، گفت‌وگو با وودی آلن و گفت‌وگو با چاپلین منتشر شده، و به‌زودی (تا نمایشگاه کتاب) گفت‌وگو با آرتور پِن، دیوید لینچ، لوییس بونوئل و برادران داردِن نیز منتشر می‌شود.
گفت‌وگو با کارگردانان، سری کتاب‌هایی است که دانشگاه می‌سی‌سی‌پی آن را گرد آورده، و ترجمه‌های فارسی آن توسط آرمان صالحی، حسین کربلایی‌طاهر، فریدن حسن‌پور و از سوی نشر «شورآفرین» منتشر شده است. مجموعه‌ی گفت‌وگو با کارگردانانِ نشر «شورآفرین»، رهنمونی است به دنیای شخصی و هنری این آدم‌های خاص، به‌ویژه برای برای خواننده-ببننده‌یی که می‌خواهد از مولفه‌های گوناگون تشکیل‌دهنده یک فیلم و کُلیتی که این عناصر را شکل می‌دهد به دریافتی روشنگر و هنرورانه نایل آید. همین شناخت است که موجب می‌شود خواننده/بیننده راه‌های ورود به دنیای فیلمساز و ادراکِ فیلم را کشف کند تا بتواند به داستان و کاراکترهای فیلم نزدیک شود: دست‌یافتنی به مددِ کلمه و کلام فیلمساز در یک سفر مکاشفه‌آمیز برای لذتِ آگاهی از آفریده‌های‌شان در مدیوم سینما.
کتاب «گفت‌وگو با برگمان» به ما این فرصت را می‌دهد که برگمان را در قالب یک کنشگر اجتماعی مشاهده کنیم. او در مصاحبه‌ها بارها و بارها از تعلق خاطر خود به خلق هنری در یک چیدمان مشارکتی اشاره می‌کند و می‌گوید که علاقه‌اش به سینما و تئاتر، صرفا به خاطر ماهیتِ گروهیِ این هنرها است. مصاحبه هم یک کنش گروهیِ دوسویه است؛ هرچند برگمان اغلب طرف صحبت خود را دست می‌اندازد و به سخره می‌گیرد ـ به‌خصوص زمانی که با مصاحبه‌کنندگان آمریکایی به زبان انگلیسی سخن می‌گوید ـ هرگز از پاسخ‌دادن به پرسش‌ها طفره نمی‌رود.
کتاب حاضر تلاش می‌کند به بررسی حالات و رویکردهای متفاوت و چندگانه‌ی او بپردازد و بر شماری از نظریه‌های شخصی و هنری وی تمرکز نماید، که در طول سالیان طولانی برخی از آن‌ها تغییر کرده، و برخی دیگر هم‌چنان بدون تغییر و دست‌کاری برجای مانده. این مجموعه چهل‌وپنج سال از حدودا شصت سال فعالیت مستعدانه‌ی هنری برگمان را پوشش می‌دهد و عقاید و دغدغه‌های وی از 1957 ـ یک سال پس از موفقیت خیره‌کننده‌ی مهر هفتم ـ تا سال 2002 ـ زمانی که برای تولید ساراباند آماده می‌شد ـ را دربرمی‌گیرد. سوال‌کردن از برگمان، کسی که حتا در 1957 به افسانه‌یی در حوزه‌ی سینما تبدیل شده بود، مطمئنا امری دشوار و ترس‌آور بوده. اکثر مصاحبه‌کنندگان به شکل اجتناب‌ناپذیری، ملاقات با برگمان را با توجه به پیش‌فرض‌های برآمده از شهرت و آثار پیشین‌اش تفسیر کرده‌اند. آن‌ها نتوانسته‌اند از تاثیرات مقالات نوشته‌شده درباره‌ی او و رمزگشایی و تفسیر اسرار و ابهامات موجود در آثارش دور بمانند.
این کتاب همان‌قدر که به توانمندی فنی و اندیشه‌های برگمان پرداخته، بر هنر مصاحبه و رمزوراز ذاتی و جذاب آن نیز تمرکز دارد. علاوه بر این، کتاب در مقاطع گوناگون، به سراغ روند آفرینش هنری برگمان نیز می‌رود. ازاین‌رو، علی‌رغم خلوت‌گزینی برگمان، زمانی که به مصاحبه‌گران اجازه‌ی ورود به دنیای خود را داده، فرصتی استثنایی برای مشاهده‌ی پشتِ پرده‌ی پُررمزوراز آثارش را در اختیار آن‌ها قرار داده.
در این کتاب، برگمان در قالب یک انسان موذی، یک‌دنده، خوداصلاح‌گر، خودویرانگر، منزوی، خوش‌گذران، تلخ‌زبان و البته جذاب ظاهر می‌شود. ویژگی‌هایی که در شخصیت‌ها و لحن فیلم‌های او نیز بازتاب یافته.
برای کسانی که آشنایی‌شان با برگمان صرفا از تماشای اجباری مهر هفتم در دوران دبیرستان یا کلاس دانشگاه می‌آید، صفت «برگمانی» هم‌معنای «پرطمطراق» است. علی‌رغم تصویر گمراه‌کننده‌یی که با اشاره به فیلم‌های برگمان ممکن است در ذهن ما نقش ببندد ـ چشم‌اندازهای دل‌گیر شمال اروپا، چهره‌های درهم‌فشرده‌شده با جیغی فروخورده که گویی از میان نقاشی‌هایادوارد مونش بیرون آمده‌اند، عاشقی که در کنجی کز کرده و به خیانت معشوق فکر می‌کند و سلحشوران قرون وسطایی که در مرگ خدا سوگواری می‌کنند ـ در میان آثار او می‌توان کمدی‌های شاد و سرخوشانه، تراژدی‌های آخرالزمانی، درام‌های تلخ خانوادگی و حماسه‌های ملی را بازیافت. بااین‌همه، مصاحبه‌های این کتاب، تلاش می‌کنند تا دریچه‌یی هرچند کوچک به جهان غم‌ها و شادی‌های برگمان بگشایند.