نمایشگاه کافی نیست به کارناوال کتاب نیاز داریم

سهیل محمودی با بیان اینکه کتاب کاغذی، مبحث و موضوع جدی فرهنگ است؛ به خبرنگار ایلنا گفت: اگر کتاب‌های الکترونیک را برایم بفرستند نمی‌خوانم مگر اینکه کتاب کاغذی آن موجود نباشد. اگر قرار است کتاب بخوانیم؛ کتاب کاغذی می‌خوانیم. هنوز کتاب کاغذی جدی‌ترین و عمیق‌ترین بخش فرهنگی ماست.

این شاعر در پاسخ به این سوال که کتاب الکترونیک با کتاب کاغذی چقدر در رقابت هستند؛ گفت: کتاب الکترونیک با کتاب کاغذی رقابت می‌کند اما باید دید این رقابت چگونه است و عمق آن تا چه حد است. باید بپذیریم که به‌طور طبیعی کتاب الکترونیکی گستره بیشتری دارد اما هنوز کتابخوان‌های جدی؛ کتاب کاغذی می‌خوانند. من از ۱۶ سالگی دلم می‌خواست فرهنگ دهخدا را داشته باشم اما در آن سال‌ها نه پول خرید این کتاب و نه محل نگهداری آن را داشتم. امروز فضای نگهداری آن را و همچنین پول خریدش را دارم اما نخریدم و به جایش یک نرم‌افزار لغت نامه دهخدا را به قیمت ۱۵ هزار تومان خریداری کردم و به آن مراجعه می‌کنم.

او ادامه داد: لغت نامه دهخدا محل رجوع مستمر است بنابراین با این نرم‌افزار من کار‌هایم را با سرعت عمل بیشتری انجام می‌دهم. اما اگر بخواهم قرآن یا کتاب‌های دیگری را بخوانم؛ نمی‌توانم به نرم‌افزار رجوع کنم و در اینگونه موارد باید به سراغ کتاب کاغذی رفت. آن چیزی که به عنوان مبانی کار تحقیقی و مطالعاتی است؛ حتما با کتاب به معنای کاغذی آن صورت می‌گیرد.

سهیل محمودی معتقد است: ما باید کارناوال‌های کتاب را در سراسر شهر راه‌اندازی کنیم. برای توسعه و گسترش فرهنگ نباید به همین روزهای نمایشگاه اکتفا کرد بلکه باید دست کم ماهی یکبار کارناوال کتاب برگزار کرد.

او دراین مورد گفت: درباره نمایشگاه کتاب دو نگاه وجود دارد: نگاه حداکثری و نگاه حداقلی. نگاه حداکثری می‌خواهد که تمام معضلات نشر را در همین نمایشگاه به سامان برسانیم که این نگاه خردورزانه‌ای نیست. ایران کشور بزرگی است که تهران پایتخت آن است و فقط نباید به این شهر توجه کرد. ایران فقط تهران نیست. پس بالا بردن سرانه مطالعه و گسترش فرهنگ کتابخوانی جایگاه دیگری دارد. فکر می‌کنم یکی از مشکلات ما این است که کارناوال کتاب نداریم.

محمودی ادامه داد: ما به کارناوال نوروز نیاز داریم که هنوز در جامعه شکل شهری پیدا نکرده است. باید برنامه‌ریزی شهری شود برای کارناوالی به معنای نوروز. ما در محرم شاهد یک برخورد آیینی هستیم و منظور من از کارناوال این است. یک وقت‌هایی با رمضان می‌توان کارناوالی رفتار کرد که یک شور و حال خاصی را به جامعه منتقل می‌کند. به نظرم ما بسیاری از این کارناوال‌ها را کم داریم که یکی از آن‌ها کارناوال کتاب است. مردم جمع می‌شوند و جشن کتاب می‌گیرند. در بسیاری کشور‌ها برای شکلات و ساندویچ کارناوال می‌گذارند. شهری مثل «کن» ناگهان تسخیر کارناوال فیلم می‌شود، شهر قونیه حدود یک ماه تسخیر کارناوال صوفیه و مولانا می‌شود. پس چرا نباید کارناوال کتاب داشته باشیم؟ اگر به نمایشگاه نگاه کارناوالی بدهیم تأثیرگذار‌تر خواهد بود.

این شاعر درباره وضعیت شعر امروز ایران معتقد است: شعر حیات خود را به طور مستمر حفظ می‌کند اگر دولت‌ها نخواهند آن را هدایت کنند و پا توی کفش شعر کنند. شعر مثل موسیقی در اتریش است. شعر جریان عمیق فرهنگی است. حکمت و خرد و حتی علوم ما در قالب شعر بیان می‌شوند. باید امکاناتی در اختیار شعر بگذارند. جدا کردن و حزبی برخورد کردن و ندادن اختیارات به جریان شعر است که مشکل می‌آفریند در غیر این صورت شعر به حیات خود ادامه خواهد داد. بهتر است دولت‌ها چندان نگران جریان شعر نباشند.