رویکرد مدرن آنسامبل قنبری مهر در شب موسیقی معاصر

به گزارش خبرنگار ایلنا؛ نوآوری‌های اجرای آنسامبل قنبری‌مهر در فرهنگسرای ارسباران پس از مدتی اجرای قابل قبول از رپرتوار موسیقی معاصر برای مخاطبان؛ جذابیت تصویری دوچندانی به کار افزود.

نیما عطرکار روشن و اردوان وثوقی که پس از انتشار آلبوم سکوت سیاه توسط نشر هرمس و برگزاری کنسرتی که زمستان سال گذشته در تالار رودکی برگزار شد؛ اینبار هر یک؛ اثری جدید را به رپرتوار کنسرت ارسباران اضافه کردند.

در بخش اول کنسرت؛ آثار عطرکار روشن اجرا شد. این آثار شامل کوارتت زهی شماره یک (سال 1388) و سکست (1394) می‌شد. کوارتت زهی شماره یک نیما عطرکارروشن پیشتر اجرا شده بود و او در باره این قطعه می‌گوید: کوارتت زهی شماره یک؛ در چند بخش و با فرمی آزاد نگاشته شده است. من در طرح ساختاری قطعه با استفاده از مولفه‌هایی برگرفته از موسیقی سنتی ایران در کنار برخی تکنیک های مرسوم در موسیقی معاصر، به ویژه موسیقی ملهم از مینیمالیسم نیویورکی، اتمسفرهای گوناگونی را خلق کردم که در شمایل اثری چند موومانی تلاش دارد تا کلیتی واحد را به نمایش بگذارد.

قطعه دومی که توسط آنسامبل قنبری مهر اجرا شد؛ سکست نام داشت. این قطعه که برای اولین بار اجرا می‌شد؛ با نمایشی از رنگ‌ها توسط ویدئو پروجکشن همراه بود که جذابیت تصویری کار را بیشتر می‌کرد و به این ترتیب فضاسازی درست‌تری برای مخاطبان شکل می‌گرفت.

نیما عطرکار روشن درباره این قطعه توضیح می‌دهد: سکست؛ تجربه‌ای‌ست پیرامون "مسئله تفاوت‌ها". این اثر به روشنی به دو بخش قابل تفکیک است؛ بخش اول با نگاهی به گوناگونی و بخش دوم با در نظر داشتن اشتراکات. از این رو تلاش بر این بوده تا با استفاده از مصالح و نگرش‌های متونع آهنگسازی، به موضوع اصلی این قطعه پرداخته شود.

اما در بخش دوم کنسرت؛ دو اثر از اردوان وثوقی اجرا شد. قطعه اول کوارتت زهی شماره دو بود که در سال نود نوشته اما امسال برای اولین بار اجرا می‌شد. وثوقی درباره کوارتت زهی شماره دو اینگونه توضیح می‌هد: این اثر در میان چالش‌هایی آهنگسازانه برای برخورد نمادین با موسیقی شکل رفته است. در این قطعه برخورد نمادین نه به معنای بیانگر انگاشتن موسیقی، بلکه در راستای استفاده نمادین از تم‌ها، موتیف‌ها و دیگجر عوامل موسیقایی مد نظر آهنگساز بوده است.

در پایان کنسرت پئیریکا که اردوان وثوقی آن را در سال 89 ساخته بود و در آلبوم سکوت سیاه نیز قرار دارد؛ اجرا شد. پئیریکا قطعه‌ای‌ست روایتگرانه که در آن آهنگساز با استفاده از واژه‌های برگرفته از زبان اوستایی و با نمادپردازی موسیقایی، در کسوت راوی اثر، برداشت و ذهنیت خود را از تجربه‌ای زیستی با مخاطب به اشتراک می‌گذارد.