نوآوران نونهال محصول شلختگی مواج در جامعه
چه فراوان نوآوران نونهال در عرصه موسیقی که حوصله درس و مکتب و معلم را نداشته و به دلیل شلختگی و بی‌حوصلگی مواج در جامعه امروز ما، راه سخت فراگیری و شناخت ریشه‌ها را طی نکرده و یک شبه روشنفکر نواندیش و هنرمند نوآور شده‌اند.
به گزارش خبرنگار ایلنا؛ یاددشت کیهان کلهر بر آلبوم "راح ِ روح" اثر هادی آذرپیرا و علی بهرامی‌فرد که در صفحه فیسبوک این هنرمند درج شده؛ به شرح زیر است:
در زمانه‌ای که ما زندگی می‌کنیم، هنرهای ارزشمند سنتی هر روز کمیاب‌تر و کمرنگ‌تر می‌شوند. شتاب فزاینده‌ی زندگی روزمره، مسائل اقتصادی و رشد بی‌سلیقگی و ساده‌اندیشیِ ناشی از استفاده‌ی بی‌رویه از ظواهر تکنولوژی، خصوصاً در جوامع در حال توسعه، همه و همه این افول را تسریع می‌کنند. نه که فقط حکایت ما باشد، که در تمام دنیا کم و بیش اوضاع چنین است. تنها تفاوتی که در جامعه‌ی -از نظر فرهنگی- جوانِ ما دیده می‌شود این است که معیارها بیشتر از پیش گم می‌شوند و هر کج‌سلیقگی، بی‌قوارگی و ساده‌اندیشیِ ناشی از بی‌دانشی را که عوام برایش تعریفی نمی‌یابند، نوآوری معرفی می‌کنند و چه فراوان نوآوران نونهال در عرصه موسیقی که حوصله درس و مکتب و معلم را نداشته و به دلیل شلختگی و بی‌حوصلگی مواج در جامعه امروز ما، راه سخت فراگیری و شناخت ریشه‌ها را طی نکرده و یک شبه روشنفکر نواندیش و هنرمند نوآور شده‌اند و البته استاد هم. گویی نوگرایی و نوپردازی ربطی به شناخت عمیق از سنت و ریشه‌ها ندارد و انگار نه که بدعت آخرین مرحله‌ی تعالیِ هر دانش است. نوآوران یک شبه آمده، یک شبه فراموش می‌شوند که علم بدون کمال و ثروت بدون زحمت، حتی در جامعه‌ای که آن را تقدیر می‌کند، به حسب قانون زمانه، ناپایدار، گذرا و البته مخرب و بنیادکن است.
هادی آذرپیرا و علی بهرامی‌فرد به تناسب جوانی‌شان راه بسیاری را با صبر و عشق هموار کرده‌اند تا در مهر شهر کرج به هم رسیده‌اند و کماکان با مهر، حرمت و اتصال به بزرگان موسیقی پیش می‌روند. یکی از ارادت به مکتب فکری و تکنیکی استاد وارسته جناب بیگچه‌خانی شروع و در خدمت استاد گرامی جناب محمدرضا خان لطفی خوشه‌چینی و نمو کرده و دیگری در مکتب بزرگوار بی‌همتایی نظیر جناب استاد پایور آغاز و از دیگر معلمین نیز در ادامه راه بهره برده است. با چنین پیشینه‌ای حاصل همکاری این دو نوازنده‌ی با استعداد، هر چه که باشد، به موسیقی‌مان خواهد افزود، خصوصاً این که با کار، ممارست و وسواس فراوان کنار هم گذاشته شده باشد. دونوازی‌شان تنگاتنگ و درهم تنیده و جور، که عشق به یکدیگر از آن مشهود است و جملاتشان که ریشه در تاریخ و گذشته این موسیقی دارد دلچسب و پخته و البته بدیع. در ادامه‌ی این راهِ طولانی، آرزوی درستی و خستگی‌ناپذیری برایشان دارم و امیدوارم که در پیشرفت‌شان نهایتی نباشد تا الگوی هم‌نسلان خود باشند و افتخار استادانشان.