واکنش رسول صدرعاملی به فیلم نفس/ خسته نباشید...
رسول صدرعاملی درباره فیلم نفس می‌گوید: «نفس» فیلم خوبی بود.به نرگس آبیار خسته نباشید می‌گویم مرا به دوران گذشته و کودکی خود پرت کرد.
به گزارش ایلنا، رسول صدرعاملی شب گذشته (۱۵ بهمن ماه) در برنامه هفت سینمایی در گفتگوی خود با چهره‌های سینمایی، میزبان نرگس آبیار، کارگردان فیلم سینمایی «نفس» و پانته آ پناهی‌ها بازیگر این فیلم به مناسبت اکران آن در کاخ جشنواره فیلم فجر بود.
نرگس آبیار درخصوص بازخوردهای اکران فیلمش در میان اهالی رسانه گفت: در سینماهای مردمی واکنش‌های بهتری نسبت به کاخ جشنواره درباره فیلم «نفس» دیده بودم. اما در کل از اکران فیلمم راضی‌ام.
صدرعاملی در بیان دیدگاه خود درباره فیلم «نفس» گفت: «نفس» فیلم خوبی بود. به شما خسته نباشید می‌گویم. من را به دوران گذشته و کودکی خود پرت کرد. هرچند فیلم واقعاً تلخ تمام می‌شود. همچنین برخی مسائل در فیلم برای من حل نشده است. مثلاً اصرار شما بر کتک زدن‌های بسیار یک معلم قرآن در یک سکانس بسیار طولانی را نمی‌فهمم.
نرگس آبیار در پاسخ به این دیدگاه گفت: این یک واقعیت آن زمان بود. همین داعشی که امروز وجود دارد نمونه‌ای از همین رفتارها را دارد. در سکانس بعدی همان لحظه می‌بینیم پدربزرگ بهار با مهربانی به او قرآن یاد می‌دهد. در هر حال این واقعیت آن زمان بوده است و من چیزی جز واقعیت را نشان ندادم.
پانته آ پناهی‌ها نیز درخصوص گریم و بازی متفاوت در فیلم «نفس» گفت: بازی در این فیلم در ابتدا برای من سخت بود. پذیرفتن این گریم با سختی‌هایش اما نهایتاً فکر می‌کنم کار خوبی از آب درآمد.
وی درخصوص بازی کردن با بازیگران خردسال ادامه داد: بازی گرفتن از بچه‌ها در ابتدا بسیار سخت بود اما رفته رفته هماهنگی خوبی حاصل شد. هرچند در صحنه‌هایی که باید آنها را ترکه می‌زدم دلم واقعاً برای آنها می‌سوخت و بعد از ضبط حال خودم بد می‌شد. البته تدابیری اندیشیده شده بود برای آنکه کودکان از این ضربه‌ها آسیب نبینند.
محمدتقی فهیم، منتقد سینما نیز درباره فیلم نفس گفت : من با «بهار» قصه همزادپنداری کردم و من را به گذشته خود برد. اتفاقات و تصویرسازی فیلم برای من دلچسب بود. همین که در میان فیلم‌های آپارتمانی و سیاه اجتماعی این زمانه یک کارگردان به روستاها رفته و در میان خانه‌های قدیمی کاه گلی قصه‌اش را روایت می‌کند برای من ارزشمند بود.
وی افزود: هرچند فیلم آن قدر اضافه و کش دارد که با حذف بسیاری از بخش‌های آن چیزی از فیلم از دست نمی‌رود. اما در سینمایی حرف می‌زنیم که نه درام، نه صحنه، نه شخیت پردازی و... دارد و همین ارزشمند است.