ربیعی: وظیفه ما فراهم‌کردن حداقل‌های لازم برای آرامش، امنیت و معاش فرهیختگان است
وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی تاکید کرد: جامعه‌ای که در آن زمینه بزرگی بزرگان فراهم نباشد رو به افول خواهد بود.
به گزارش خبرنگار ایلنا، علی ربیعی در دومین آیین اختتامیه نشان دهخدا گفت: در درجه اول باید از حوزه علوم انسانی غربت‌زدایی کنیم. امروز کمتر کسی حاضر می‌شود در این حوزه قلم بزند. مشکل امروز ما عدم وجود نظریه در جامعه‌ای است که هر روز در حال تحول است.
وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی ادامه داد: به عنوان کسی که مسئولیت مستقیم در قبال بزرگترین مسائل اجتماعی جامعه را دارد و با تکیه بر تجربه خود این مساله را عنوان می‌کنم: «اگر یک "کسر" را در نظر بگیریم و در صورت کسر نظریه‌ها، راه‌حل‌ها و شیوه‌ها برای زندگی بهتر را متصور شویم و در مخرج کسر مسایلی که جامعه به آنها مبتلاست را قرار دهیم؛ در صورتی‌که نتیجه کسر کوچک‌تر از یک باشد، جامعه با بحران شیوه زندگی رو به‌روست.
وی در ادامه افزود: مشکل ما ساختار‌ها و سازمان‌ها نیستند. مشکل ما در تولید نظریه است. برای مثال سازمان‌ها رابطه کلاسیک بین فقر و اعتیاد را با طلاق جستجو می‌کنند، در حالی‌که با توجه به آمار‌های منتشر شده از سوی بهزیستی متوجه می‌شویم، فقدان نظریه برای مراوده بین دختر و پسر یا زن و شوهر در جامعه امروز ایران مشکل اصلی است.
ربیعی تصریح کرد: مسائلی همچون عدم یادگیری گفت‌وگو و تعامل در دنیای جدید، بر هم خوردن ساخت قدرت در خانواده و عدم آموزش برای روابط درون خانواده بیش از اعتیاد و فقر آمار طلاق را به این مرز بحرانی کشانده است.
وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی با بیان اینکه باید علوم انسانی را بیشتر ارج بگذاریم و در سیاست‌گذاری زندگی روزمره اجتماعی دخیل بدانیم، تاکید کرد: تالیف کتاب در حوزه علوم انسانی کم شده است. ما به نهضت عظیمی برای تولید نظریه در علوم انسانی نیاز داریم. متاسفانه ساختارهای اقتصادی ما تامین‌کننده زندگی تولید کنندگان اندیشه نیست و این وظیفه ماست که حداقل‌های لازم برای آرامش فکری، امنیت، معاش و زندگی فرهیختگان رابه وجود بیاوریم.
علی ربیعی در ادامه سخنان خود به نگرش رئیس‌جمهور اشاره کرد و گفت: خوشحالم رییس‌جمهور محترم نیز با این نکات ملموس‌اند و امیدوارم با همکاری وزارت ارشاد بتوانیم در این زمینه راهگشا باشیم.
وی در پایان اشاره کرد: تشویق اجتماعی و معنوی از بزرگمردانی چون نجف دریابندری و محمدعلی موحد حداقل کاری است که می‌توان برابر عزیزانی که عمر خود را در این راه صرف کرده‌اند انجام داد. مایه تاسف است این بزرگواران دیگر در جامعه تکرار نمی‌شوند و باید گفت جامعه‌ای که در آن زمینه بزرگی بزرگان فراهم نباشد رو به افول خواهد بود.