زندگی جانبازان اعصاب و روان تئاتر شد/المان‌های تکراری ادبیات و هنر پایداری را کنار گذاشتیم
حسین عبداللهی، کارگردان «گوشهایم را بشنو» این اثر را درباره جانبازان اعصاب و روان خواند و گفت: تاکنون درباره این موضوع کار چندانی صورت نگرفته است درحالیکه این قشر آسیب‌پذیرترین و مظلوم‌ترین یادگاران جنگ هستند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، نمایش «گوشهایم را بشنو» نوشته علی پوریان در خانه‌ای قدیمی اتفاق می‌افتد. خانه‌ای که مهریه زنی است که همسرش در جنگ شهید شده و بعد با برادر همسرش که جانباز اعصاب و روان است، ازدواج کرده است. خانه تحت مدیریت بهروز است که کر و لال است و سعی دارد با تئاتر درمانی و کارهای هنری بیماران ساکن در باغچه پدر را درمان کند. روانپزشکی در این امر به بهروز کمک می‌کند که بیشتر از هر چیز به داروهای شیمیایی اهمیت قائل است و سعی می‌کند توسط داروها بیماران را آرام نگاه دارد. در این جمع زن و شوهری هستند که از زلزله ورزقان جان سالم به در برده‌اند و از آنجایی که زن (بیشتر از مرد) دچار مشکلات روحی و توهمات است در این خانه در کناران جانبازان اعصاب و روان زندگی می‌کنند.
حسین عبداللهی کارگردان «گوشهایم را بشنو» با اشاره به اینکه «نمایش ۸ کاراکتر دارد و در طول چهار پرده، داستان ۴ نفر از آن‌ها روایت می‌شود» گفت: یوسف که موجی است، احمد که آزاده است و دچار اختلالات شدید روحی است، مجید که برادر خود را در جنگ از دست داده و خود را مقصر این امر می‌داند و اختر و رمضان که از ورزقان آمده‌اند و با خیال یک کودک پیر شده‌اند.
عبداللهی تشریح کرد: نمایش «گوشهایم را بشنو» نوشته دوست توانمندم علی پوریان، یکی از متن‌هایی است که با وجود پرداخت به موضوعی خاص که تاکنون کارهای بسیاری نیز در این حوزه دیده‌ایم، به هیچ عنوان کلیشه‌ای و تکراری نیست و من دقیقا به همین دلیل این متن را برای اجرا انتخاب کردم. تا امروز در خصوص جانبازان اعصاب و روان کار چندانی صورت نگرفته است درحالیکه این قشر آسیب‌پذیرترین و مظلوم‌ترین یادگاران جنگ هستند.
او خاطرنشان کرد: در مراجعات متعددی که به بیمارستان فجر تبریز داشتم افرادی را دیده‌ام که در ظاهر آرام بودند اما با یک تیک عصبی ناگهانی تلاطم درون‌شان بروز می‌کرد و اتفاقات بسیار متأثر کننده‌ای را باعث می‌شد. تمام این نکات من را مجاب کرد تا روی این متن کار کنم و آن را روی صحنه ببرم.
عبداللهی با بیان اینکه «گوشهایم را بشنو به خوبی و به دور از هرگونه کلیشه نوشته شده» گفت: سعی کردم تمام المان‌های تکراری در حوزه آثار ادبیات و هنر پایداری را کنار بگذارم و با نگاهی جدید و شیوه اجرا و طراحی صحنه‌ای غیر رئال و مینیمال، واقعیاتی از زندگی این قشر را روی صحنه ببرم.
کارگردان «گوشهایم را بشنو» این نمایش را یک اثر کاملا روانشناسانه خواند که تأثیر بحران را در رفتار انسان‌ها به خوبی نشان می‌دهد و گفت: افرادی هستند که در برهه‌ای از زمان دچار آسیب‌های شدید روحی و روانی شده‌اند و امروز بعد از گذشت سالیان این بحران هنوز در رفتار و منش زندگی این افراد نمود دارد.
عبداللهی ادامه داد: در طول این نمایش ما می‌بینیم که بحران‌های همچون جنگ، زلزله و ... چگونه می‌توانند انسان‌ها را از مسیر عادی زندگی خارج کنند. بدون شک درونیات انسان هزارتویی پیچیده است که پی بردن به جزییات آن تقربا غیر ممکن به‌نظر می‌رسد، به همین علت من در این نمایش استفاده از نظرات روانشناس را ضروری دیدم و با کمک دکتر اکبری‌نژاد بر روی جزییات رفتاری تک تک کاراکترها کار کردیم.
این کارگردان تئاتر خاطرنشان کرد: نمایش «گوش هایم را بشنو» به انسان به‌طور عام و به انسان‌های آسیب‌دیده از لحاظ روحی به‌طور خاص می‌پردازد که تعداد این افراد در پیرامون ما کم نیستند و من امیدوارم که بتوانیم گوشه‌ای از زندگی این افراد را در نمایش پیشِ‌روی مخاطب بگذاریم.
نمایش «گوشهایم را بشنو» نوشته علی پوریان و به کارگردانی حسین اصل عبداللهی از ۱۵ اسفندماه ساعت ۱۷:۳۰ در سالن استاد صادقی تئاترشهر تبریز روی صحنه می‌رود و در این اثر، شهرام خزاریی، قادر رهیف، محمد اردوبادی، امیرعبدی، رقیه شادخواه، وحیده صحرانورد، میثم حبیبی و مسعود نیازی ایفای نقش می‌کنند.
