وداع تلخ بهاری با عزیز اصل کاری

به گزارش خبرگزاری ایلنا، فوتبال ایران بازهم در غم از دست دادن یکی از ملی‌پوشان قدیمی خود عزادار شد و پس از عارف قلی‌زاده کاپیتان اسبق تیم ملی و استقلال که روز 25 فروردین‌ماه دار فانی را وداع گفت، عزیز اصلی دروازه‌بان سابق تیم ملی و پرسپولیس هم به دوست و هم دوره‌ای خود در تیم ملی پیوست.

دروازه‌بان‌ها معمولا چهره ای متفاوت از سایر بازیکنان در زمین فوتبال به شمار می‌روند. هم به واسطه روحیات و اخلاقشان و هم به دلیل تفاوت رنگ پیراهن‌شان اما در میان دروازه بان‌های بزرگ فوتبال ایران، عزیز اصلی کاراکتری بسیار متفاوت نسبت به سایر گلرها داشت و به همین خاطر در زمره بزرگ ترین دروازه بان‌های فوتبال مثل زنده یاد ناصر حجازی و احمدرضا عابدزاده قرار دارد.

زنده‌یاد اصلی در ژیمناستیک، رزمی و کشتی‌کج نیز سابقه کوتاهی داشت. او لئو یاشین، دروازه‌بان شهیر شوروی‌سابق را الگوی خود می‌دانست. او البته یکی از بازیکنان خشنی بود که به واسطه حادثه‌جویی‌‌هایش در جریان دربی چهارم و ششم و سیلی‌هایی که به صورت دو داور آن مسابقه یعنی ابوالقاسم حاج‌ابوالحسن و ارشد برازنده نواخت در تاریخ این رقابت سنتی ماندگار شد! سیلی‌هایی که باعث شد تا هر دو دیدار به سود تیم تاج سابق اعلام شود. این اتفاقات باعث شده بود تا بسیاری در آن زمان از او هراس داشته باشند، هر چند او معتقد بود به هیچ‌وجه خشن نیست و با چاقو به میدان نمی‌رود!

او که نام کاملش عزیز اصلی‌منش بود و در ۱۵ فروردین ۱۳۱۶ در شهر تبریز به دنیا آمده بود، فوتبال حرفه‌ای خود را از باشگاه دارایی آغاز کرد و پس از آن به شاهین و سپس به پرسپولیس پیوست و تا پایان دوران بازیگری در پرسپولیس ماند.

وی که فارغ‌التحصیل دانش‌سرای تربیت‌بدنی، در جام ملت‌های 1968 به همراه تیم‌ملی فوتبال ایران به قهرمانی آسیا رسید و در همان سال از تیم ملی خداحافظی کرد. اصلی به دلیل پرش‌های خوبش به «عزیز فنر» معروف بود و پیراهن بنفش با یقه‌های سیاه که از پیراهن‌های محبوب و پر فروش تولیدی‌های ورزشی بود به پیراهن عزیز اصلی معروف شد. او در المپیک ۱۹۶۴ که فوتبال ایران برای اولین بار به المپیک راه یافت همراه تیم ملی ایران بود و 24 بازی ملی در کارنامه خود دارد.

یکی از اتفاقات جالب دوران زندگی اصلی حضورش در عالم سینما بود. او یکی از نخستین بازیکنان فوتبال بود که به بازیگری در سینما روی آورد و بین ساله‌ای ۱۳۴۵ تا ۱۳۵۰ در هشت فیلم بازی کرد. مأمور دو جانبه (۱۳۴۵)،خداحافظ تهران (۱۳۴۵)،بی عشق هرگز (۱۳۴۵)،کشتی نوح (۱۳۴۷)،تونل (۱۳۴۷)،پنجه آهنین (۱۳۴۷)،پلی بسوی بهشت (۱۳۴۷) و فاتحین صحرا (۱۳۵۰) فیلم هایی بودند که زنده یاد اصلی در آنها به ایفای نقش پرداخت.

وی که از سال 65 در دوسلدورف آلمان سکونت داشت، پس از دوره‌ای که در بیمارستان بستری شد و بعد بهبود یافت، دوباره به کما رفت و سرانجام سوم اردیبهشت ۹۴ در بیمارستانی در دویسبورگ در سن ۷۹ سالگی درگذشت. روحش شاد و یادش گرامی باد...