وقتی بعضی بازیکنان مثل جنتلمن‌ها خداحافظی نمی‌کنند

به گزارش خبرنگار ورزشی ایلنا، هر چقدر هم که فوتبال حرفه‌ای شده باشد باز هم فوتبال بخشی از زندگی است. آمیخته با اعتقادات، تفکرات و ریزترین جریانات یک ملت. حتی در همین فوتبال حرفه‌ای هم مسی را مجبور می‌کنند که برای شکستن طلسم قهرمانی تغییر قیافه دهد. اسپانیایی‌ها وقتی تیمشان پیراهن سفید را می‌پوشد خود را از پیش باخته می‌دانند. برزیلی‌ها بعد از این که دیه‌گو کاستا تابعیت اسپانیایی می‌گیرد و جام‌جهانی را به واسطه مصدومیت از دست می‌دهد از نفرین فوتبال می‌گویند. هر چقدر هم که فوتبال حرفه‌ای شود باز هم نمی‌شود اعتقادات و آداب و سنن یک ملت را از آن جدا کرد.

اینجا هم ایران است با همه اعتقادات و احساساتش. اینجا اگر کسی خیانت کند شاید برایش کله خوک پرتاب نکنند اما به زبان خاصی با او صحبت می‌کنند.

جدایی رامین رضاییان و طارمی اتفاق عجیبی نیست. فصل نقل و انتقالات اصلا برای جدا شدن است. برای رفتن. برای پیشرفت‌کردن. برای بهتر شدن. پس اگر کسی برود نباید به او برچسب زد. اما بحث بر سر رفتن نیست. بحث بر سر نحوه رفتن است. می‌شود طوری رفت که پشت سرت آب بریزند و به دنبال بازگشت با افتخارت باشند. می‌شود طوری رفت که پشت سرت آه بکشند و منتظر روزی برای انتقام باشند. فرق اصلی همین جا است. بر سر آه و آب. رامین رضاییان و طارمی راه اول را انتخاب کردند. راهی که پشت سرش آه باشد. این مسیرها انتهایش معلوم است. شاید آنها اول راه باشند. اما ما بارها و بارها آخر این راه را دیده‌ایم. برای مایی که آخر راه را حفظ هستیم رفتن آنها مشکلی ایجاد نمی‌کند. آخر راه یک دوربرگردان است. دور برگردانی که دوباره شما را برمی‌گرداند به همین جا. به اول خط. فقط آن موقع دیگر شاید دری باز نباشد. شاید بد نیست بار دیگر نهیب علی کریمی به همه آنهایی که این روزها غصه‌دار رفتن یکی دو بازیکن از پرسپولیس یا استقلال هستند را مرور کنیم؛ بعضی‌ها را نباید بیش از حد بزرگ کرد.

در همین حال برانکو به عنوان یک مربی حرفه‌ای برای رضاییان و طارمی آرزوی موفقیت کرده اما ضمنا تاکید کرده که بهتر بود آنها مثل یک جنتلمن برخورد می‌کردند.