جام قهرمانی، هدیه سربازان به فرمانده

نیلوفر کنگرانی_ خبرنگار ورزشی ایلنا: مطمئنا این بهترین پایان بود. یک پایان تراژیک برای یک جام بدون جذابیت. آنهایی که روی اشک‌های رونالدو شرط بسته بودند خیلی زود ذوق‌زده شدند. آنها شرط بسته بودند که باخت پرتغال در صورتی که با اشک‌های رونالدو همراه شود 15برابر بیشتر برنده خواهند شد. آنها خیلی زود اشک‌های رونالدو را دیدند اما حتی یک دلار از این شرط‌بندی گیرشان نیامد. این رونالدو بود که در پایان بازی برنده شرط‌بندی‌بود. برنده یک جام که پرتغالی‌ها ده‌ها سال برایش صبر کرده بودند. در نهایت این رونالدو بود که به حسرت یک ملت پایان داد. اگرچه رونالدو داخل میدان نبود و نقشی در نتیجه به دست آمده نداشت اما این جام متعلق به کاپیتان است.

مصدومیت رونالدو عادلانه نبود. شاید به همین دلیل بود که حتی فوتبال بی‌رحم هم دلش به حال ستاره‌اش سوخت. اشک‌های رونالدو خیلی دردناک بود آنقدر دردناک که حتی پروانه‌‌های ورزشگاه هم برای دلداری‌اش آمدند.

طبق قواعد فوتبالی پرتغال نباید جام می‌گرفت. پرتغال اصلا نباید به فینال می‌آمد. حالا که آمده بود باید هم بازی را به فرانسه و ستاره‌هایش و به داور مهربان با میزبان بازی واگذار می‌کرد. اما جام گرفتن برزیل اروپا فقط یک راز داشت. رازش در همان رگ‌های بیرون زده گردن رونالدو بود. در همان عطش تمام نشدنی. در همان غیرتی که حتی با پایی که نمی‌توانست قدم از قدم بردارد می‌خواست در میدان بماند.

رونالدو شاید در بازی نبود اما او باز هم کاپیتان تیم بود. حتی بالاتر از یک سرمربی. در دقایقی که سانتوس مات و مبهوت بود و حتی با تکان‌های رونالدو هم به خودش نمی‌آمد بار همه چیز روی دوش رونالدو بود. وقتی هم‌تیمی‌هایش خسته روی چمن پهن شده بودند. رونالدو مثل پادشاهی قبل از آغاز نبرد میان سربازانش گشت زد. با همان وضعیت روحی داغونش به تمام بازیکنان، نفر به نفر روحیه داد. تمام انگیزه و غرور و تعصب و توانش را می‌خواست به تک تک هم تیمی‌هایش تزریق کند تا هر کدام از آنها جانشین او در زمین باشند. در نهایت این اتفاق هم افتاد. بازیکنان جنگیدند و جام را برای کاپیتانشان به ارمغان آوردند. بعد از اتفاقات دیروز رونالدو شایسته‌ترین فرد برای بالا بردن جام بود. کاری که پیش از این لوئیز فیگو و اوزه‌بیو و تمام اسطوره‌های پرتغالی در انجام آن ناکام بودند و در نهایت این رونالدو بود که این راه بی‌پایان را تمام کرد. یک پایان خوش.