سربازی: گلف ورزش پولدارها و سیاستمداران نیست/ به گذشته بازگردم باز این رشته را انتخاب می‌کنم
مربی بدنساز گلف که در چندین رشته مختلف فعال بوده است، می‌گوید گلف‌بازی مختص پولدارها و سیاستمداران نیست.
به گزارش ایلنا، در ایران معمولاً رسانه‌ها توجه بیشتری به رشته فوتبال، کشتی و والیبال دارند. اما رشته‌های دیگری هم وجود دارند که فعالیت و کسب نتیجه در آنها سخت است، ضمن اینکه توجه رسانه‌ها به ندرت در آن اتفاق می‌افتد. «بهناز سربازی» یکی از ورزشکارانی است که در رشته‌های مختلفی فعال بوده اما به گلف علاقه بیشتری دارد. در همین رابطه ایلنا با سربازی به گفتگو پرداخت:
*لطفا خودتان را معرفی کنید؟
من بهناز سربازی متولد نوزده مهرماه 1364 هستم و سابقه عضویت در تیم‌های ملی گلف، اسکیت سرعت (در دو بخش بازیکنی و مربیگری اینلاین هاکی) و هم اکنون دبیر کمیته وودبال ساحلی فدراسیون گلف، مربی بدنساز تیم‌های ملی بانوان و مشاور رییس هییت گلف تهران جناب آقای رحیمی‌پور هستم. به تازگی نیز در کمیته فالیبورد انجمن جت اسکی در فدراسیون انجمن های ورزشی نیز سمت نایب رییس این کمیته را برعهده گرفتم واز رییس و نایب رییس انجمن جناب اقای سلیانچی و خانم ابهر برای اعتمادی که من کرده‌اند،تشکر می‌کنم.
*با این تعداد پست متعدد، مدیریت چندین مسئولیت دشوار نیست؟
قطعا دشوار هست، وقتی فردی مسئولیت‌های متعدد برعهده می گیرد، باید نسبت به انجام تعهدات خود پایبندی داشته باشد. معتقدم واگذاری چند مسئولیت به یک فرد می‌تواند نشان از لیاقت و شایستگی و همچنین توان پیش بردن امور باشد. هرچند، خودم را به عنوان یک فرد ورزشی خدمتگزار جامعه فرهیخته گلف می‌دانم و تمام تلاشم پیشرفت و کمک به توسعه این رشته و سایر زیرمجموعه های آن با مدیریت خردمندانه مسئولان فدراسیون است. دوستان و همراهان خوبی در این مسیر و در رشته زیبای وودبال پیداکردم که همواره از ظرفیت و توان بسیار بالایی برای این رشته مدال آور و صاحب کرسی برخودارند و امیدوارم با ترکیب تجربیاتم در گلف، اسکیت وهاکی و فالیبورد بتوانم از پس مسئولیت های محوله بربیایم.
*اگر به گذشته برگردید، بهناز سربازی در 20 سالگی و یا سن کمتر، بازهم گلف‌باز می شد؟ چرا والیبال یا بسکتبال و کاراته را انتخاب نکردید؟
سوال نسبتاً سختی هست؛ در یک خانواده تماما ورزشی بزرگ شده‌ام آنهم با ریشه‌های تنومند در گلف. با وجود احترام به تمامی رشته‌هایی که نام بردید، همچنان گلف انتخابم خواهد بود. این رشته اصالت و شناسنامه دارد و افراد حاضر در آن باید از برخی ویژگی ها و کاراکترهای شخصیتی و مدیریتی برخوردار باشند؛ پس گلف به نظرم در مقام مقایسه، برتری‌های خودش را به سایر رشته ها دارد. گلف به عقیده من سخت‌ترین رشته دنیاست، پرچالش ترین است، در گلف نمی‌توانید صاحب استراتژی از پیش تعیین شده باشید چون میادین در مقابل شما متفاوت هستند.
*پس نگاه شما به گلف کمی گلخانه ای باید باشد؟!
بستگی دارد که شما گلخانه ای بودن را چگونه تعریف کنید. خیر، گلف گلخانه ای نیست در ایران و نه در هیچ جای دنیا؛ شاید افراد خاصی آن را دنبال کنند اما الصاق چنین برچسب هایی به یک رشته خانوادگی، مفرح، بدون بازنشستگی و با مزایای بسیار زیاد می‌تواند چهره‌ای منفی در جامعه نا آشنا با آن ایجاد نماید که من همینجا به سخن رییس محترم فدراسیون استناد می‌کنم؛ "گلف ورزش پولدارها یا سیاسیون نیست، آنها هم گلف بازی می کنند". پس گلف برای همگان است.
*چگونه به عنوان مربی بدنساز تیم‌های ملی رسیدید؟ خواست خودتان بود؟ یا اولویت‌های تخصصی فدراسیون؟
در تعیین و تکلیف مربیان هر بخش از فدراسیون قطعا تصمیمات آخر را رئیس و دبیرکل گیرند. ضمن اینکه در جامعه گلف غریبه نیستم و سال‌ها برای تهران و تیم‌های ملی کشورم با افتخار به مانند نام خانوادگی ام سرباز بوده ام. اکنون اگر تکلیف و خواست فدراسیون بر این است که در این بخش بعنوان یک مربی بدنساز فعالیت کنم قطعا برایم ارزشمند و مبارک است. البته، ایده هایی دارم که در حوزه بدنسازی تخصصی گلف همچنان باید پیشرفت‌ها و به روزرسانی‌های خاص خودش اتفاق بیفتد. گلف در نگاه عمومی یک ضربه ساده برای رساندن توپ به حفره است و شاید این تصور وجود دارد که تلاش یا آمادگی جسمانی چندانی نمی‌خواهد!! که البته اینطور نیست. درست است، گلف هماهنگی عصب و عضله است اما چگونگی تقویت و ایجاد این هماهنگی خودش هدف بزرگی است. در نهایت، برایند تصمیم فدراسیون و علاقه قلبی بنده برای خدمت رسانی به جامعه خودم مرا در گام برداشتن در مسیر فعلی محکم‌تر و مصمم‌تر کرد. جادارد ضمن تبریک؛ از حمایت های جناب آقای عزیزی که به تازگی عضویت در هیات اجرایی کمیته ملی المپیک را هم بدست آورده اند صمیمانه تشکر نمایم.
*اگر کمی تخصصی تر به فعالیتهای بهناز سربازی نگاه کنیم شاید ارتباط خاصی بین گلف، اسکیت، اینالین هاکی و فالیبورد و یا وودبال پیدا نکنیم. شما این موضوع را چطور ارزیابی می‌کنید؟
سوال جالبی است، بله اسمی و برای شمردن چند رشته و نام شاید هیچ ربطی به همدیگر نداشته باشند و به جز گلف و وودبال قطعا اسکیت و فالیبورد هم با هم قابل مقایسه نیستند؛ اما قرابت و نزدیکی این انتخاب در وهله اول موضوع مسئولیت و مدیریت کردن است و در وهله دوم فعالیت تخصصی بنده در زیرساخت جسمانی و تحرکی تمامی این رشته‌ها. وودبال در ابتدا برای خودم جذابیت داشت، تحقیقاتی که کردم متوجه شدم که بطور کلیات شباهت‌هایی به گلف دارد اما تفاوت هایش به مراتب معنادارتر است به ویژه که این رشته در بازی های آسیایی ساحلی OCA( شورا المپیک آسیا) رسما عضویت دارد و بخش ساحلی آن نیازمند یک روانسازی و فعالسازی عمیق است. در همین نقطه از استاد مهدی سعیدی، از بنیانگذاران وودبال ایران داور و مربی بین المللی که نائب رئیس فدراسیون آسیایی هم هستندبایستی تقدیر و تشکر کنم که در این مسیر تجربیات خود را در اختیارم قراردادند و همواره حامی فعالیت های من بوده اند. اسکیت هم ظرفیت خاص خودش را دارد، در اسکیت میزان آمادگی جسمانی با سایر رشته ها متفاوت است، مثال همیشگی من این است: هر رشته آدرنالین خودش دارد پس وقتی آدرنالین باشد یعنی به تناسب آن باید فعال باشی باید زحمت بکشی؛ اگر تشابهی هست تقویت می‌شود و اگر تفاوتی هم باشد تجربه‌ای جدید محسوب می‌شود ضمن اینکه بودن در تمامی این رشته‌ها مزاحمتی هم برای یکدیگر ایجاد نمی‌کند.
*سهم شما از این فعالیتهای ورزشی چیست؟ مدال، پول، رقابت یا ریاست؟
بخشی از پاسخ به سوال چالشی و البته هوشمندانه شما را مردم باید بدهند. منظورم از مردم اطرافیان من و کسانی که مرا می‌شناسند. هیچوقت به دنبال سهم خواهی در ورزش نبوده و نخواهم بود. سهم من همان رسالت، وظیفه و تالش من برای توسعه ورزش است. سهمی که یک سرباز دارد، به جز وظیفه اش چیست! من هم سربازی در خدمت ورزش هستم. برگه، ابلاغ، انتصاب و پول هیچ فرقی ندارد بلکه مسئولیت را سنگین‌تر می کند و باید در خدمت ورزش باشد. البته معتقدم ذات ورزشی بودن همیشه آدم را بی‌قرار می‌کند، همیشه آدم را به تکاپو وامی‌دارد؛ این در بطن ورزش است در خمیرمایه کسانی که مثل من با ورزش بزرگ شده اند. ورزش سرمایه و منشاء غرور ملی، نشاط و پویایی اجتماعی و این وظیفه هر فردی است که در مسیر اعتلای کشور مجدانه و هدفمند قدم بردارد. سعی کرده ام همیشه وسط میدان باشم. میدان ما اهتزاز پرچم معزز کشورم باشد.
