هنر نقالی باید سینه به سینه ادامه یابد

ابوالفضل ورمزیار در حاشیه همایش نقالان برجسته کشور در همدان در جمع خبرنگاران با بیان اینکه فقط در ایران نقالی به صورت اجرای صحنه‌ای است، افزود: «عصا» در تجسم‌بخشی نقالی اثرگذار است. وی گفت: پوشش نقالان نیز به خاطر ارائه فرهنگ و هنر ایرانی است که رنگ‌های شاد و زندگی‌بخش در لباس‌های آن‌ها به کار گرفته شده است.
به گزارش ایلنا از همدان؛ پیشکسوت هنر نقالی ایران با بیان اینکه شکل‌سازی اصلیترین کار نقال است، بیان داشت: باید در پاسداشت این هنر و نقالان تلاش کنیم، چراکه چنین هنر و هنرمندانی دیریاب هستند.
وی با بیان اینکه نقالان همواره می‌گویند و هشدار می‌دهند و گوش شنوایی نیست، اظهار کرد: طرح آموزشی به دفتر انجمن هنرهای سنتی داده‌ایم، اما با تغییرات مدیریتی طرح‌ها از جریان کار خارج می‌شوند و باز به نقطه اول باز می‌گردیم.
ورمزیار بر ضرورت ارائه اتاق کار برای اشاعه هنر نقالی تأکید کرد و گفت: هنر نقالی باید سینه به سینه ادامه یابد.
وی خاطرنشان کرد: حتی اگر دستمزدی هم برای این هنر در میان نباشد، مهم نیست، این هنر باید رشد کند.
این پیشکسوت عرصه نقالی با بیان اینکه این هنر ثبت جهانی شده و باید حفظ شود، اظهار کرد: با وجودی که این هنر ثبت جهانی شده اما در معرض خطر نابودی قرار دارد.
وی با بیان اینکه همواره ضرورت توجه به هنر نقالی تکرار می‌شود اما کاری نمی‌شود، افزود: امیدواریم گفته‌های نقالان در اهمیت این هنر روزی به واقعیت مبدل شود.
ورمزیار در ادامه در خصوص علی‌نامه‌خوانی نیز بیان داشت: علی‌نامه در ۱۲ هزار بیت در وصف جنگ‌های جمل و صفین علی(ع) سروده شده و به نوعی نظیره‌گویی است.
وی علی‌نامه را در استقبال شاهنامه دانست و گفت: علی‌نامه توسط ربیع علیه‌الرحمه در سال ۴۸۲ سروده شده و هزار سال به طور کامل پنهان بوده و در هیچ تاریخ ادبیات و تذکره‌الشعرایی ذکری از علی‌نامه و ربیع نشده است.
ورمزیار با بیان اینکه علی‌نامه تنها یک نسخه منحصر به فرد دارد، افزود: از علی‌نامه منحصراً یک نسخه پیدا شده که توسط دکتر رضا بیات و ابوالفضل غلامی تصحیح شده و توسط نشر میراثمکتوب به چاپ رسیده است.
وی خاطرنشان کرد: علی‌نامه در عید غدیر سال ۸۹ رونمایی شد و اکنون در اختیار همه قرار گرفته است.
این پیشکسوت با بیان اینکه اهمیت علی‌نامه کهن‌ترین منظومه‌نامه حماسی و شیعی زبان فارسی است، افزود: علی‌نامه مربوط به قرن پنجم است و این در مطالعات تاریخ اثرگذار است.
وی از اینکه رشته نقالی وارد دانشگاه شود، استقبال کرد.
ورمزیار از اجرای نقالی در خیابان استقبال کرد و افزود: اجرای نقالی در خیابان‌ها بسیار خوب است چرا که یکی از فنون نقالی آزندگی و گرفتن پول از دست مردم است.
وی بیان داشت: این گونه نقالی در شهرستان‌ها بوده اما آنقدر کم شده که تقریباً از بین رفته است.
این پیشکسوت برگزاری برنامه‌ها و همایش‌‌ها را موجب زنده ماندن هنر نقالی دانست و گفت: با وجود چنین برنامه‌هایی باز هم کمبود این برنامه‌ها احساس می‌شود و از این پس جوانتر‌ها باید برای اجرا بیایند و ما تنها راهنما باشیم.